Użytkowanie lasu, a zwłaszcza pozyskanie drewna jest naturalną konsekwencja działań związanych z hodowlą i ochroną lasu. Należy przede wszystkim mieć na uwadze, że drewno jest surowcem odnawialnym i w przeciwieństwie do ropy naftowej czy też węgla kamiennego nie ma obaw, aby go zabrakło.

Użytkowanie lasu obejmujące pozyskanie drewna w granicach nie przekraczających możliwości produkcyjnych lasu nazywamy użytkowaniem głównym. Podstawą wyliczenia maksymalnej ilości drewna możliwej do pozyskania (tzw. etatu cięć) jest szereg informacji o stanie siedliska, składzie gatunkowym, wieku drzewostanu oraz wiedzy i doświadczeń miejscowych leśników i ekspertów wykonujących plan urządzania lasu, który jest zatwierdzany przez Ministra Środowiska na okres 10 lat.

W ramach użytkowania głównego wyróżnia się użytkowanie rębne (w drzewostanach, które osiągnęły wiek rębności)  i przedrębne  (które nie osiągnęły jeszcze wieku rębności). Użytkowanie rębne prowadzi się głównie za pomocą zrębów, natomiast przedrębne polega na wycinaniu pojedynczych drzew w młodszych i średnich klasach wieku wymagających zabiegów pielęgnacyjnych. Zabiegi pielęgnacyjne (tzw. czyszczenia i trzebieże) mają za zadanie doprowadzić drzewostan do wieku rębności w jak najlepszym stanie jakościowym i zdrowotnym.

Wycinanie i sprzedaż drewna jest więc jednym z planowanych etapów gospodarki leśnej. Na powierzchniach, gdzie usunięto drzewostan od razu przystępuje się do zakładania nowego pokolenia lasu, a uzyskane ze sprzedaży drewna środki finansowe pozwalają na prowadzenie innych zabiegów gospodarczych, np. sadzenie lasu, zalesienie gruntów wyłączonych z rolniczego użytkowania, pielęgnowanie upraw i młodników, racjonalne użytkowanie dojrzałych drzewostanów, ochronę lasów przed pożarem, udostępnianie lasu dla społeczeństwa itp. Stąd nie bez racji mówi się, że od momentu wycięcia drzewostanu zaczyna się hodowla lasu.